ნინო ნანეტაშვილი - უნაყოფო მიწა ანუ წყვდიადი არ დასრულდება

ფოტო: ნანუკა ჯაფარიძე

HURRY UP PLEASE ITS TIME…

HURRY UP PLEASE ITS TIME…

‘’თენდება, ბატონებო!’’

By the waters of Lemon I sat down and wept…

‘’ღამის წყვდიადი არ დასრულდება!’’

‘’პატივცემულო საზოგადოებავ, ჩვენ ვიღუპებით!’’ (ბოდლერი)

... ან უკვე დავიღუპეთ!..

მამა ფლინი მკვდარია...

თქვენს წინაშეა ყვავილებით მორთული კუბო... კუბოს თავზე ორი სანთელი...

მბჟუტავი სანთელი...

სანთლის შუქზე დროდადრო კრთება უნაყოფო მიწიდან ამომძვრალი ვირთხის სილუეტი...

ვირთხა შლამიანი მუცლით...

სანთლის შუქზე - მშრალი სხვენი...

მიმოფანტული ძვლები...

Unreal City…

‘’ამ დღეებში ადამიანს სიფრთხილე მართებს...’’

ადამიანი - ცოცხალი მკვდარი;

დრო - მკვდარი;

გარემო - მკვდარი;

მიწა - მკვდარი;

მიწა - უნაყოფო.

HURRY UP PLEASE ITS TIME!

კიბეზე გაისმა ფეხების ფლატუნი...

‘’What is that noise?

          The wind under the door.

What is that noise now? What is the wind doing?

           Nothing again nothing

Do you know nothing? Do you see nothing? Do you remember nothing?’’

„გზას მიიკვლევს ხელის ცეცებით ბნელ კიბეებზე...“

-ვინ? -ის...

-ვინ ის?..

ჯაჯო...

HURRY UP PLEASE ITS TIME!

„დამესიზმრა...

იღება კარი და შემოდის...

-ვინ? -ის...

-ვინ ის?..

...ამ უდაბურ ადგილას რამდენი წელიწადი ვართ ჩვენ და არავინ მოსულა...

და რამ მოიყვანა ასეთ ქარში და გრიგალში ვინც არის?

ვინ უნდა იყოს: მწუხარეა.“

‘’What is that noise?

          The wind under the door...’’

... აქ არავინ მოვა...

მიწა... მიწა უნაყოფოა...

And each man fixed his eyes before his feet…

„მეშვიდე ღამეა მესიზმრება, თითქო ამ კარით ბედნიერება მოდის... რა აშინებს გულს...“

“Fear Death by water…”

‘’გზა... გზა რომ ვიცოდე გავიქცეოდი. ყველა გაიქცეოდა...

აქ უნდა დავლიოთ სიცოცხლე ჯაფაში და წამებაში...

დავჭკნებით და რას მოვიგონებთ!..

არაფერს. არც მოგვინდება გახსენება.

აქ არავინ მოვა...

მოვკვდებით და არავინ დაგვიტირებს...

სადღაც ჩაგვმარხავენ და არავის გავახსენდებით...

თითქოს არც ვყოფილვართ...“

მკვდარი მიწიდან ამოზრდილი იასამნები...

მთვლემარე ფესვები...

მიმოფანტული ძვლები... ჩვენი ძვლები...

         უეიალალა ლეია...

         უეიალალა ლეიალალა...

ელიზაბეთი და ლეისესტერი...

წითლად და ოქროსფრად მოვარაყებული ნიჟარის ფორმის კიჩო...

ნიჩბები...

სამხრეთის ქარი...

ზარების რეკვა...

თეთრი კოშკები...

And each man fixed his eyes before his feet…

...სანთლის შუქზე  დროდადრო კრთება ადამიანის სახე...

ადამიანი - ცოცხალი მკვდარი...

ადამიანი - მზირალი „უსიყვარულოდ, უცნობოდ, გამოუთხოვებლად...“

ადამიანის სახე - მკვდარი

გონება,  გული - დამშეული...

ეს უნაყოფო მიწაა...

ძვლები მიმოფანტული...

ძვლები ზღვისქვეშა დენამ წაიღო ბუტბუტით...

გული... ჩემი გული... მისი ზედაპირი...

უნაყოფო მიწით დაფარული...

‘’ისტორიამ ფერი იცვალა...

ფერისცვალება... ფერისცვალება...

დიახ... ყველაფერმა ფერი იცვალა...“

„ისეთ მწარე დროს მოგვიწია ცხოვრებამ... წინ მხოლოდ ბორცვები და დაბრკოლებები“

„გვერდი აუარე!“  - ვისი ხმა უნდა იყოს?! - ბულბულისაა! - არა, ფელომელა გვეძახის.

„ზედ გადააბიჯე!“ - ვისი ხმა უნდა იყოს?! - აფთრის ხმასა ჰგავს - არა, ტერევსი გვეძახის.

By the waters of Lemon I sat down and wept…

სიბნელე... წყვდიადი...

Looking into the heart of Light, the Silence…

ლილისფერი საათი...

ბერიკაცი მდედრის მოჩვარული ძუძუებით...

სოდიანი წყალი...

აღარც ნდომა...

აღარც სურვილი...

მტვრიანი ხეები...

ოფლიანი მდინარე...

ჭუჭყიან ხელზე მომტვრეული თითის ფრჩხილები...

მშრალი ჭექა წვიმის გარეშე...

გული, გონება - ცარიელი, დამშეული...

ჩვილსახიანი ღამურები იისფერ შუქში...

ისევ ის ვირთხა...

შლამიანი მუცლით...

ჯაჯო...

კარი... კარი გაღებული...

The wind under the door...

ქარია... უბერავს...

ორი სანთელი... მბჟუტავი სანთლები...

სულაც ჩამქრალა...

წყვდიადი... რომელიც არ დასრულდება...

მეტი აღარ შემიძლია...

უნდა დაგემშვიდობოთ...

“Goonight Bill. Goonight Lou. Goonight Ta. Ta. Goonight. Goonight.

Good night Ladies, good night Sweet Ladies, good night, good night!..”